در پی وخیم تر شدن اوضاع آب کشاورزی شهرستان پیشوا و دورنمای نگران کننده آن، پویشی در فضای مجازی در این خصوص راه اندازی شد.
چند وقتیست که از نگارش در فضای مجازی امتناع می کنم، بخشی از دلایل، شخصی و بخشی از آن، روند نامیمونی است که در این فضا جریان دارد.
توهم تخصص از سوی عده ای که شب و روز درباره همه چیز، افاضه می کنند، افرادی کم جسارت و محتاط که جرات معرفی خود را ندارند، «نت سوزی» عده ای برای کپی کردن و به اشتراک گذاشتن مطالب این و آن و … اجازه جولان یافتن مطالب درست و منطقی را در این شبکه پرطرفدار، یعنی «تلگرام» نمی دهد.
اما آنچه باعث شد این سکوت را بشکنم، وخیم تر شدن حال و روز کشاورزی پیشواست. از یکسال گذشته دائم یادآوری کردیم و الآن باید گوشزد کنیم که؛ «هویت و اصالت منطقه ما در خطر است»، آری؛ «پیشوا تشنه است» و فریادش از این گلوی تشنه، به جایی نمی رسد!
اگر دیروز برای نادیده گرفتن جایگاه تاریخی خود، نگران بودیم، امروز باید برای قطع شاهرگ حیاتی یعنی «آب» نگران باشیم. اگر مبداء بودن پیشوا در واقعه ۱۵ خرداد را به نام نقطه دیگری ثبت کردند، حق بهره‌مندی مناسب از شهرک صنعتی را نادیده گرفتند، بیمارستان و کلینیک را اجازه پا گرفتن ندادند و … اینقدر مهم نبود که «حق آبه کشاورزیمان» را ندهند.
بنابراین از همه همشهریان و کسانیکه دل در گروی رشد و توسعه این منطقه دارند، انتظار است نسبت به ضایع شدن حق دیرینه کشاورزان و خشک شدن بستر کار و فعالیت عموم مردمان، بی تفاوت نباشند.
آنروز که موضوع مدرسه قاسم آباد در رسانه ها بازتاب یافت، با خود فکر می کردم که چه خوب می شد که مردم پیشوا، برنامه‌های زنده و پرمخاطب رسانه ملی را از دست نداده و پیاپی پیام بگذارند و از موقعیت شهر و دیار خویش دفاع کنند.
بر اساس آنچه از نظر گذشت؛ پیشنهاد می شود همه فعالان پیشوایی در شبکه تلگرام، «پویش نجات کشاورزی پیشوا» را راه اندازی کنند و به فراخور توان و مخاطب خویش، آنقدر این معضل را بازگو کنند تا به یک «مطالبه» از مسئولین کشور تبدیل شود.
باور کنیم که اگر به این موضوع «نگاه بخشی و جناحی» نیاندازیم، حتما پاسخ مطلوب عایدمان خواهد شد.